204) HEPSİ OYUN (Şiir)

Bunun adı,
yaşam…
Hayatın ta kendisi…
Kimisi yalan,
dolan…
Kimileri doğru…

Ama birinin doğrusu,
hep başkasının yanlışı…
Nerede zayıfsan,
kararlıysan,
veya istekliysen,
orada bulursun kendini…

Ama genelde hep,
oynarsın
birinin yazdığı oyunu…

Kaç sahne var bilinmez,
şu an bu tiyatroda…
Kurulmuş,
kurgulanmış,
oynanan,
oynatılan…
Bilinmez, belki milyon kere milyon adet,
belki de milyar kere…
Sanırsın ki,
evren döner senin çevrende…

Bildiğin,
yakalayabildiğin kadardır,
sahneler…
Kafa yapın,
bir de hayal gücün kadardır…
Akıllı olan rolünü,
hem öğretir,
hem oynatır…
Oynarken gözünün içine
baka,
baka…

Kim bilir ne sahnelerde,
ne oyunlar oynanır
şu an,
bu alemde…
İzbe köşelerde,
karanlık gönüllerde…
Aydınlık sanılan…

Heyecan duyulur hep,
sahnedeki o,

ilk an…

Yap-Ma,
Son değil bu an…
Oyuna yeni başlıyorsan,
Bunun adı,
İlk an…
Sahnede yerini aldıysan,
aldırdıysan…
Hoş geldin,
hoş geldiniz o zaman…

Girdap mı,
huzur mu,
yalan mı,
doğru mu,
bilinmez…

Ama,
hep birisinin doğrusudur,
diğerinin yanlışı…
Ya da tersi…

Hayal ederim bazen tıkanınca,
uçarım taaa yukarılara,
bakarım yükseklerden aşağıya…
Neler olabilir de,
nasıl görünür diye…

Hepsi ufak,
hepsi basit,
güçsüz ,
zavallı aslında…

Sahnelerin de,
oynayanın da,
oynatanın da…
Anlamayanın da…

aslında dünyanın ta kendisi
kocaman ufak
bu evrende…
değil diğerleri…

Kim ne yazmış ise,
hangi oyunu…
Degil mi ki insan oğlu…
Vardır içinde bir yol,
yanlışı da,
oyunu da,
hedefi de…
Bilmediğin,
bildiğini sandığın…
Yazık ki kendinde girersin,
sokarsın başkasını da…
Ya doğrudur,
ya yanlış…

doğrudur herkesin kendisine,
bir başkasının yanlışı…
Ara bul ki hangisi,
haklıdır bilinmez…
Ömür geçer,
biter farkına varmaz,
görünmez…

Ama olan olur,
akar gider zaman içinde,
ilk
an…
Yakala yakalayabilirsen eğer…
Bu gün gibi,
Mart in ilk günü,
çarşamba,2006…
Ayın ilk günü,
ilk an’ı…
İlk
an…
Tut tutabilirsen artık mümkün mü…

Kaç sahne kurulmuş kim bilir
yaşamda…
Oynayanı ile,
oynatanı ile,
seyredeni ile…
Bir dolu zavallı figüran…

Değişmeyen gerçek,
yemek,
içmek,
rahatlayıp,
üremek…

Farklı kılan insan oğlunu,
düşünmesi…
Farklı kılan insanı
düşüncesi…

Farkın kadardır
rolün ,
alırsın
sahnede
yerini…

Tuncay D.Kalemoğlu